سلام ما را به امام برسان...

آخرین باری که دیدمت، اربعین اباعبدالله بود، داشتی منزل به منزل از کاروان اهل بیت امام حسین(ع) می گفتی و با هر جمله، اشک هایت روی گونه جاری بود، گاه چنان متحول می شدی که صدای هق هق گریه هایت فضا را پر می کرد.

حاج آقا، حالا صدای هق هق ملتی فضای جماران را پر کرده است، مردم با هر دیدگاه و تفکری آمده اند تا در جماران امام، با یار امام وداع کنند، گاهی به صندلی خالی امام نگاه می کنم و گاهی به تابوتی که می گویند تو درون آن خوابیده ای، سر بر می گردانم و مردمی را می بینم که چشمهایشان سرخ و گونه هایشان خیس است.

حاج آقا، چرا ما نمی توانیم باور کنیم که رفته ای؟ چرا نمی توانیم باور کنیم که نیستی؟ چرا نمی توانیم باور کنیم که دیگر تو را، صدایت را و لبخندت را نمی بینیم و نمی شنویم؟

حاج آقا، نگران ما نباش، بی تو بودن اگرچه سخت است ولی وقتی می دانیم حالا کنار عشقت هستی، دلمان آرام می گیرد، سلام ما را به امام برسان و بگو که دل ما برایش تنگ شده است.